بررسی جلوه های بلاغت در کتاب راحه الصدور و آیه السرور راوندی

چکیده به جرأت می توان گفت که تا به حال تمام یا اغلب تحقیقات زیبایی شناسی در متون فارسی عموماً بر روی متون نظم انجام گرفته و به اساس زیبایی ، آمیختگی موارد بلاغی و به در بر داشتن صور خیال در نثر های فنّی که صفت شعر منثور را زیبنده ی آن ها می گرداند ، کم توجّهی شده است . اندکی تامّل در آثارتحقیقی و رساله های آموزشی ، خود دلیلی واضح بر این مدّعاست که ادب منثور وکتاب های نثر ، درمقایسه با کتاب های نظم کمتر مورد بررسی ونقد قرارگرفته اند . (حداقل در حدود علوم بلاغی ) آن گونه که می دانیم ، نثری که از آن به نثر مرسل تعبیر می شود در مراحل تطوّرخود به نثر فنّی و مصنوع ، تدریجاً مانند نظم می گردد و درآن جمل و عبارات به قطعات مجزا و مستقل تبدیل شده ، مانند مصاریع شعری در برابر هم قرارگرفته و قافیه نیز با عنوان سجع یا ازدواج درآن ها به کار می رود ؛ به طوری که صنایع لفظی و معانی شعری با وسعت مجال بیشتری در این گونه نثر ها راه می یابد . بر این اساس ، این رساله با استفاده از روش تحقیق کتابخانه ای ، کتاب راحه الصدور و آیه السرور راوندی را از سه منظر معانی ، بیان و بدیع مورد بحث قرار داده ، پس از طرح مباحثی مختصر وکلی در رابطه با معرفی کتاب راحه الصدور و ارزش ادبی آن ، موارد بلاغی این کتاب را با استفاده از کتاب ها ی علوم بلاغی به طور عموم و سه کتاب « معالم البلاغه از استاد رجایی شیرازی » و « معانی و بیان از استاد همایی » و « معانی ، بیان و بدیع از استاد شمیسا » به طور خصوص در سه بخش معانی ، بیان و بدیع ، ذکر و مورد بحث قرار می دهد .